Nadwiślańskie Urzecze : podwarszawski mikroregion entograficzny

Autor: Stanaszek, Łukasz Maurycy.

Urzecze (gwar. Łurzyce) - podwarszawski mikroregion etnograficzny, rozciągający się po obydwu brzegach Wisły, pomiędzy dawnymi ujściami Pilicy i Wilgi, a mokotowskimi siekerkami i prawobrzeżną Saską Kępą.
Najstarszą znaną wzmianką o Urzeczu jest zapis z okolic Powsina z 1737 roku. W rzeczywistości mikroregion ukształtował się około stu lat wcześniej wraz z pierwszą falą

kolonizacji olęderskiej. W XVIII wieku ludzi żyjących poniżej skarpy wiślanej nazywano "Urzyckimi", natomiast w nastepnym stuleciu Urzecze dostrzegało większość polskich etnografów z Oskarem Kolbergiem, Kornelem Kozłowskim i Stefanią Ulanowską na czele.
Na ukształtowanie się odrębnej tożsamości modrych Łurzycoków wpłynęło szereg czynników. Przede wszystkim była to obecność Wisły, która wymusiła nierozerwalne związki mieszkańców z orylami (flisakami), olędrami i rzecznym handlem. Określony typ osadnictwa, względna izolacja geograficzna wiślanej doliny (starorzecza, wysoka skarpa), a także nieograniczona dostępność do rynku warszawskiego, przyczyniły się do wytworzenia unikatowej wspólnoty regionalnej, manifestującej się m.in. w pięknych wilanowskich strojach i specyficznej nadrzecznej gospodarce. Tutejszy krajobraz kulturowy wyróżniał się szeregiem odrębnych cech, takich jak trytwy, terpy czy bindugi, niespotykanych lub bardzo rzadkich na sąsiednich "górnych polach".

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)