Niezwykłe przygody w zwyczajnym życiu

Autor: Przygoda, Zdzisław.

Mimo, że część członków mojej rodziny została wydana w ręce gestapo przez polską granatową policję, ja - nie doświadczywszy wojny osobiście - wolę uczyć się historii od bohaterów, którzy narażali własne życie, aby ocalić moją rodzinę.Przemówienie wygłoszone w Otwocku 19 sierpnia 2018 r. podczas marszu pamięci i modlitwy w 76. rocznicę zagłady otwockich ŻydówW

1895 roku mój prapradziadek Józef Przygoda wpadł na szalony pomysł: postanowił pośrodku sosnowego lasu w Otwocku wybudować wielki drewniany dom - sanatorium. Budynek ten do dziś stoi pod tym samym adresem, przy ulicy Warszawskiej 5. W jego zamyśle kuracjusze mieli tam zarówno odzyskiwać siły, jak i prowadzić życie towarzyskie. Józef był człowiekiem otwartym i gotowym przełamywać bariery.Gdy dzisiaj myślimy o ludziach z tamtych przedwojennych "świdermajerów", takich jak sanatorium Przygodów, na myśl przychodzi przede wszystkim nieopisana tragedia, która stała się w czasie II wojny światowej udziałem tak mojej rodziny, jak i rodzin wielu z was. To dlatego jesteśmy dzisiaj razem na tym marszu pamięci i modlitwy. Ale dla mnie pamięć o nich, o ich sukcesach i poczuciu wspólnoty jest czymś, co pomaga także patrzeć w przyszłość, pamiętając jednocześnie o przeszłości.Syn Józefa, Władysław, poszedł w ślady ojca, prowadził sanatorium i został znanym lekarzem. Jako pierwszy w Polsce zastosował w otwockim sanatorium nowatorskie metody leczenia gruźlicy. Dążył też do poprawy warunków życia ludności w Otwocku i Warszawie. Będąc otwockim radnym, prowadził kampanię na rzecz zastąpienia lokomotyw parowych pociągami elektrycznymi. Kampania okazała się skuteczna: linia Grodzisk Mazowiecki-Warszawa-Otwock została zelektryfikowana, a pacjenci leczący gruźlicę w Otwocku mogli w końcu oddychać naprawdę czystym powietrzem, nie tylko dzięki sosnom.Władysław wraz z żoną Heleną wychowywali swojego syna - mojego dziadka Zdzisława - w duchu otwartości, a nawet gotowości do kwestionowania istniejącego porządku. Władysław i Helena mieszkali częściowo tuż obok sanatorium, przy ul. Dłuskiego, a częściowo w Warszawie. Z pełną świadomością zapisali syna do mieszanego gimnazjum, gdzie naukę pobierali zarówno katolicy, jak i Żydzi. Zdzisław jednak - podobnie jak jego koledzy - mniej był zainteresowany religią i tradycją, znacznie bardziej dziewczętami, w szczególności aktorkami i tancerkami kabaretowymi.Później Zdzisław prowadził biuro projektowo-budowlane w Warszawie. Był też jako architekt autorem projektów kilku domów w Otwocku. Swoją przyszłą żonę, Irenę, poznał przez pewnego lekarza z sanatorium swojego ojca. Irena, wraz z rodzicami i rodzeństwem, od dziecka każde wakacje spędzała w Otwocku. Razem z siostrą tańczyła w otwockich lokalach do muzyki popularnych kwintetów rozrywkowych, czytała książki na zacienionych werandach lub chodziła do kinoteatru, aby obejrzeć film np. o przygodach Robin Hooda, a po seansie wstąpić do pobliskiej kawiarni na pyszną eklerkę.W 1939 roku Zdzisław Przygoda, kapitan Wojska Polskiego, brał udział w kampanii wrześniowej i obronie Warszawy. Latem 1942 roku Irena wraz z nowo narodzoną córeczką - moją mamą Joanną - zostały, dzięki odważnej pomocy polskich przyjaciół, przeszmuglowane z warszawskiego getta do Milanówka. Niestety tam moja babcia zginęła od kuli. (Karen Kirsten) [http://wiez.com.pl/2018/08/22/uzdrowienie-i-wspolnota/]

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)